مقدمه
تست مایع گوش میانی یکی از تست هایی است که پزشک برای وجود عفونت گوش در افراد مخصوصا کودکان انجام می دهد. علاوه بر این از این تست می توان برای تشخیص عفونت های حلق و بینی، میزان شنوایی و سایر بیماری هایی مرتبط استفاده کرد. ما در این مقاله به بررسی این تست و چگونگی انجام می پردازیم. اما قبل از آن لازم است که با ساختار گوش، اجزای آن و نحوه عملکرد گوش آشنا شویم.
ساختار گوش و عملکرد آن
همانطور که اشاره شد، تست مایع میانی گوش برای وجود مایع در گوش میانی و عفونت انجام می شود. برای درک بهتر این موضوع نیاز است با ساختار گوش، مایع داخلی، شیپور استاش و … آشنا شویم. گوش انسان از جمله اندام های حسی است که دو دارای عملکرد می باشد : عملکرد شنوایی و تعادل وضعیت سر و چشم. گوش دارای سه قسمت مختلف با نام های گوش خارجی، میانی و داخلی است. هر کدام از این قسمت ها نیز دارای اجزای مختلفی می باشند که همگی در عملکرد شنوایی و تنظیم تعادل نقش دارند. در ادامه به طور مختصر به بررسی هر کدام می پردازیم.
- ساختار گوش خارجی : گوش خارجی از پرده گوش، کانال گوش و گوش خارجی تشکیل شده است. گوش خارجی به عنوان یک دیش ماهواره ای عمل کرد و صداها از محیط بیرون دریافت می کند. سپس ارتعاشات دریافتی از طریق کانال گوش به پرده گوش منتقل می شود. بعد از پرده گوش، گوش میانی قرار دارد.
- ساختار گوش میانی : تست مایع گوش میانی مربوط به این قسمت از گوش می باشد. گوش میانی از سه استخوان تشکیل می گردد که به نام های استخوان چکشی، سندانی و رکابی مشهورند. این استخوان ها در پشت پرده گوش قرار دارند و پرده گوش را به گوش میانی متصل می کنند. هنگامی که ارتعاشات صدا به پرده گوش می رسد، استخوان های گوش میانی نیز به لرزه در می آیند. لرزش استخوان ها در گوش میانی، موجب انتقال لرزش ها و ارتعاشات با همان فرکانس به مایع گوش داخلی گردد.
- ساختار گوش داخلی : گوش داخلی دارای ساختار اصلی است که شامل حلزون گوش و کانال های نیم دایره دهلیز است. درون حلزون گوش مایعی وجود دارد که تحت عنوان مایع داخلی گوش شناخته می شود. لرزش و انتقال ارتعاشات به مایع داخلی گوش، موجب حرکت مژک های موجود در حلزون گوش شده و تکانه های الکتریکی و عصبی تولید و به مغز ارسال می کند. سپس مغز با تحلیل این تکانه ها موجب شنیدن صدا می گردد. کانال های نیم دایره دهلیزی نیز از مایعی پر شده اند که اندولنف نام دارد. این قسمت بیشتر در حفظ تعادل و موقعیت سر نقش دارند. تست مایع گوش میانی از تست مایع داخلی گوش که الکتروکوکلئوگرافی نامیده می شود، متفاوت است.
تست مایع گوش میانی متفاوت از مایع گوش داخلی
نکته مهمی که در تست مایع گوش میانی باید به آن توجه کرد،این است که در مورد، منظور مایع داخلی گوش که در حلزون گوش وجود دارد نیست. وجود این مایع برای شنوایی کامل و انتقال تکانه و ایجاد عصب شنوایی ضروریست. حال آنکه مایع گوش میانی عفونی بود و وجود آن موجب آسیب به شنوایی می گردد. از اینرو تست مایع گوش میانی برای افرادی که دارای کم شنوایی هستند مخصوصا در کودکان می تواند به تشخیص دقیق علت کم شنوایی و بیماری های مرتبط با آن کمک کند.
تست مایع گوش میانی چیست
برای اینکه گوش ها به درستی کار کنند، گوش میانی باید پر از هوا باشد. شیپور استاش موجب ایجاد جریان هوا در گوش میانی می گردد و گوش را به بینی متصل می کند. در کودکان، این لوله اتصال عمودی نیست و به خوبی عملکرد آن در بزرگسالان نیست. اگر شیپور استاش مسدود شود، هوا نمی تواند وارد گوش میانی شود. هنگامی که این اتفاق می افتد، مایع تولید شده توسط پوشش داخلی گوش میانی به دام می افتد.
این مایع که ابتدا به صورت رقیق و روان است، با گذشت زمان غلیظ تر شده و عفونی می گردد و باعث عفونت گوش میشود. این وضعیت همچنین به عنوان “گوش چسب” نیز شناخته می شود. با مسدود شدن مایع گوش میانی، عبور صدا به گوش داخلی سخت تر می شود. این امر می‌تواند موجب شود که فرد صداهای آرام‌تر را دشوار بشنود.
مایع گوش میانی در کودکان
تست مایع گوش میانی معمولا در کودکان بیشتر انجام می گیرد چرا که وجود مایع گوش میانی یک بیماری شایع دوران کودکی است. این بیماری عمدتاً در کودکان زیر هفت سال رخ می‌دهد، اگرچه می‌تواند تا نوجوانی نیز ادامه یابد. مایع گوش میانی می تواند باعث ناشنوایی موقت، تاخیر در رشد گفتار در کودکان شود و بر رفتار و پیشرفت تحصیلی کودک تاثیر بگذارد
.مایع گوش میانی اغلب، اما نه همیشه، با عفونت گوش مرتبط است. تغییر در رفتار، خستگی و ناامیدی، عدم تمرکز، ترجیح دادن به بازی به تنهایی و پاسخ ندادن در هنگام تماس ممکن است نشان دهنده وجود مایع گوش میانی باشد. این علائم را اغلب می توان با لجبازی، بی ادبی و شیطنت اشتباه گرفت. در نتیجه بسیاری از کودکان مبتلا به مایع گوش میانی به اشتباه درک می شوند یا به آنها برچسب های روانشناسی متعدد می زنند.
انواع درمان یا تست مایع گوش میانی
تست مایع گوش میانی به ارزیابی شنوایی کمک می کند. در واقع با سنجیدن میزان شنوایی فرد یا نوع پاسخ فرد به صداها می توان تا حد زیادی به وجود مایع در گوش میانی پی برد. در ادامه به انواع مختلفی از تست مایع گوش میانی اشاره شده است :
تست تمپانومتری : این تست مایع گوش میانی، میزان حرکت پرده گوش را اندازه گیری می کند و می تواند نشان دهد که آیا مایعی در گوش میانی وجود دارد یا خیر. به عبارت دیگر تمپانومتری یک آزمایش پزشکی است که عملکرد و حرکت پرده گوش و گوش میانی را اندازه گیری می کند. نتایج تمپانومتری به صورت نمودار نمایش داده می شود که تحلیل آنها توسط پزشک اطلاعات مهمی در مورد نحوه عملکرد گوش را ارائه می دهد.
این تست مایع گوش میانی معمولا سریع بوده و بدون درد است، مگر اینکه پرده گوش یا گوش میانی دچار التهاب باشند. اغلب مایع گوش میانی با سرماخوردگی شدید همراه است و زمانی که احتقان ناشی از سرما از بین برود برطرف می شود. مهم است که برای مشاهده علائم عفونت گوش با پزشک مشورت کنید تا درمان مناسب انجام شود. معمولا توصیه می شود مایع گوش میانی را با آزمایش های مکرر با فاصله چند هفته کنترل کنید.
گرومت : در این تست مایع گوش میانی، لوله های پلاستیکی کوچکی (گرومت) در پرده گوش قرار می گیرند. این عمل در طی یک جراحی کوتاه مدت در بیمارستان تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. گرومت ها پس از اینکه مایع گوش میانی تخلیه شد، وارد گوش می شوند. گرومت ها اجازه می دهند هوا در گوش میانی گردش کند و از تجمع مایعات بیشتر جلوگیری می کند. گرومت ها معمولاً به مدت ۶ تا ۱۲ ماه در گوش باقی می مانند و پس از بهبودی کامل گوش برداشته می شوند.
بدون دیدگاه